Piąty dzień po dniu Wszystkich Świętych roku pańskiego dwudziestego drugiego.
Król Maciej wielce był niespokojny tego ranka i zafrasowany bardzo…
Głowę spowijały mu myśli przeróżne i kotłowały się w niej niczym węże w beczce… najbardziej zafrasowany był zbliżającą się potyczką z Panem na Pruszkowie, który Znicz ma w herbie i który już nieraz krwi regimentom królewskim napsuł.
Chodziły słuchy, że i tym razem wojów co przednich wyrychtował, by dworskie siły ponownie nadwyrężyć i okolice złupić. Pogoda do bitwy była przednia, choć resztki mgły okoliczne lasy spowijały jeszcze i jakowyś taki spokój w dusze wprowadzały i niby jakaś taka melancholija się w serca wdzierała…
W takich to pięknych okolicznościach przyrody i niepowtarzalnych, zebrał król Maciej kwiat swojego rycerstwa i wczesnym rankiem na pole bitwy pod Pruszków poprowadził.
Był z nim imć pan Marcel z Balcerowskich, był Kuba Modriciem zwany, był Sir Aleksander, dla którego pole bitwy zwykle za krótkim bywa. Zza torów przybyli szlachetnie urodzeni hrabia Szymon i jego druh Osą zwany. Z pomocą też przybyli Waszmościowie Iwo i Tymon, którzy na co dzień w innych erkaesowych regimentach służą, ale wiekiem i zasługami są równi pozostałym. Przybył też imć pan Kaczorek, na którego TurboKapi wołano, który niczym torpeda szybkim potrafi bywać, był też królewski łowczy waszmość Leon, który takich sytuacji nie marnuje, oraz Stach, który piłek w okolice królewskiego namiotu nie dopuszczał.
Zaprosił król swoich rycerzy do królewskiego namiotu i jął im obmyśloną taktykę nakreślać i gmochy rysować, coby rycerzom łatwiej ją pojąć było. Po naradzie i krótkiej rozgrzewce królewskie hufce zajęły swoje miejsca na polu bitwy, by dać odpór pruszkowskim i ich w walce pognębić. Królewska taktyka słuszną była i dworscy od razu na kark miejscowym wsiedli i łoić ich zaczęli niemiłosiernie. Raz po raz ataki sunęły pod pruszkowską bramkę, a prym w nich wiódł najszybszy z najszybszych Sir Aleksander, którego wszędzie pełno było i który raz po raz rozrywał szeregi rywali, w euforię wprawiając zgromadzoną gawiedź. A ataki te gromkim “RKS, RKS” co i rusz, nagradzane były. I kiedy wydawało się, że łatwo dziś będzie, a pognębienie pruszkowskich to tylko kwestia czasu, coś na chwilę się zacięło, coś się zepsuło, może zabrakło komunikacji… może za bardzo dworscy się na ataku skupili, fakt faktem, że środkiem pola poszła kontra pruszkowskich i cios naszym zadała.
Zafrasował się król Maciej wielce, a i rozochoconej gawiedzi szczęki trochę opadły, ale rycerze króla Macieja odpuszczać nie zamierzali, nieraz się bowiem zdarzało, że mimo ich przewagi, rywalom udawało się jakiś zmyślny manewr wykonać i na chwile zamieszanie w ich szeregi wprowadzić. Ten chwilowy niefart, podziałał na nich jak płachta na byka i ze zdwojoną siła na rywali wsiedli i kąsali ich, a to z prawej, a to z lewej strony - popłoch w ich szeregach siejąc. Starania te w końcu zamierzony efekt przyniosły, a w wielką radość wśród wszystkich wprowadził Imć Pan Kaczorek, który celnym strzałem wyrównał stan potyczki.
Gospoda Pod Brzytwą oszalała i zawyła niczym wilk do księżyca, a gromkie “RKS, RKS” aż zadudniło i dało się ponieść echu w pruszkowskie lasy… Gawiedź szalała, a na polu bitwy walka, walka - która nadal wielce zacięta była i twarda, rywale na się co i rusz napierali i żadna ze stron odpuszczać nie zamierzała. Łeb w łeb, bark w bark, aż kości trzeszczały.
Do przerwy nic wielkiego się już nie wydarzyło, choć dworscy, sytuacji do poprawienia wyniku mieli co niemiara. Gawiedź w gospodzie pod Brzytwą zgromadzona oczy przecierała i dykteryjki prawiła, bo nie nawykła do tego, żeby tak mało celnych ciosów zadanych było.
Po przerwie obie strony żwawo na siebie natarły i znów zarysowała się przewaga i zmyślność sił króla Macieja. A sygnał do ataku dał nie kto inny jak jegomość Iwo, który przymierzył zza pola karnego.
Chwile później imć pan Marcel dołożył swoje trzy grosze i tablica wyników wskazywała trzy po stronie biało niebieskich, a tylko jeden po stronie pruszkowskich.
Gawiedź zgromadzona “Pod Brzytwą” szalała, a gromkie “RKS, RKS” raz po raz rozbrzmiewało w pruszkowskich lasach i okoliczne znicze gasiło. Ten szybki sukces, lekkie rozprężenie w naszych szeregach wprowadził, bo dwie szybkie kontry wojów ze zniczem w herbie sprawiły, że zapach trzech punktów wiatr zaczął dość szybko rozwiewać, a i gawiedź w minorowy nastrój wprowadzać. Ale tego było królewskim siłom za wiele, niczym rozjuszony buhaj na pruszkowskich naparli i już po chwili Imć Pan Osa zadał bobu rywalom, głowy do tego używając. Wspomnieć należy, że na tą głowę idealnie mu podał Pan Marcel, władca na Balcerowskich włościach. Osa strzelił, a gawiedź znów zawyła - najpierw tradycyjne “RKS, RKS” by po chwili przejść w przeciągłe “OSSAA, OSSSAAA”.
Radości było co niemiara, a owo przeciągłe “Ossa” jeszcze dwa razy w ciągu kilku chwil zawirowało w powietrzu i wiatr niósł je w dal, bowiem Imć Pan Osa w formie dziś był przedniej i jeszcze dwa razy trafił do bramki rywali.
Radość na trybunach, radość w obozie królewskim, i nawet chyba znów dał się zobaczyć leciutki uśmieszek na królewskim obliczu. Widząc rozbite w pył i puch szeregi rywali, królewscy poczęli się swą wiktorią cieszyć i jakby z mniejszym impetem nacierać i chwilami rozkojarzenie się w ich szeregi wdzierać zaczęło. Rozbici, ale waleczni pruszkowscy zwarli więc swe szeregi i niczym feniks z popiołów powstali albo niczym Lech Poznań z Villarrealem, kontrować zaczęli i tak samo jak Lech trzy razy naszych ukłuli, doprowadzając stan bitwy do remisu, a biało niebieskich do furii…
Rozjuszeni i jakby z nadszarpniętą dumą, napierali więc w końcówce jak szaleni i o włos byli od przechylenia szali na swoją stronę.
Bitwa niby nie rozstrzygnięta, ale walka, upór, zaangażowanie i umiejętności naszych, na takim poziomie były, że pewnie po wsze czasy kronikarze pisać o tym będą…
Chwała RKS, Chwała Król Maciej, Chwała Waleczni Rycerze, Chwała Gospoda pod Brzytwą
Relacja Arkadiusz Stelmach
Foto Aneta Wróblewska
