Legendy i byli zawodnicy RKS Okęcie Warszawa

Piotr Czachowski

Piotr Czachowski

1980–1985 Okęcie Warszawa

1998, 2001–2002

piłkarz, grał na pozycji obrońcy. Jest wychowankiem Okęcia Warszawa. Z Legią Warszawa zdobył w 1994 mistrzostwo Polski.

Od 1982 grał w reprezentacji Polski juniorów. W 1986 zadebiutował w pierwszej jedenastce Stali Mielec, gdzie zagrał 115 meczów, zdobywając dwa gole. W 1990/1991 przeszedł do Legii Warszawa, a nasŧępnie grał we włoskim Udinese Calcio. Następne powrócił do kraju, ponownie w barwach Legii – przyczynił się do zdobycia przez nią tytułu mistrzowskiego. Później występował w szkockim Dundee F.C. Karierę zakończył w 2004, grając dla KS Piaseczno. W I reprezentacji zadebiutował 23 sierpnia 1989 w meczu z ZSRR (1:1). Rozegrał w niej w sumie 45 meczów, strzelając 1 gola.

 


Jacek Cyzio

Jacek Cyzio

1999–2002

2014-2015 Jako trener

Karierę sportową rozpoczynał w Górniku Libiąż. Następnie w sezonie 1982/83 zadebiutował w drużynie ówczesnego beniaminka I ligi – Cracovii. Trzecioligową ekipę krakowskich „Pasów” opuścił z końcem 1985 roku. Przeszedł wówczas do Pogoni Szczecin, z którą w sezonie 1986/87 zdobył wicemistrzostwo kraju.

W Szczecinie ukończył Technikum Mechaniczne noszące wówczas imię „Synów Pułków Ludowego Wojska Polskiego”, które do tej pory poszczycić się mogło absolwentami takimi, jak Zenon Kasztelan czy Mariusz Kuras. W barwach „Portowców” występował do końca sezonu 1988/1989, tj. do degradacji drużyny do II ligi, po czym przeszedł na dwa sezony do stołecznej Legii zdobywając z nią w 1990 roku Puchar Polski. W rundzie jesiennej sezonu 1991/1992 początkowo był znów zawodnikiem „granatowo-bordowych”, by przenieść się na dwa sezony do tureckiego Trabzonspor Kulübü. Z Trabzonu na kolejne dwa sezony przeszedł do Karşıyaka SK, a w sezonie 1995/96 reprezentował po raz trzeci klub z Twardowskiego. W barwach szczecińskiej Pogoni Cyzio rozegrał łącznie 103 mecze, zdobywając 17 bramek. Występował także w Zagłębiu Lubin, Wawelu Kraków i Olimpii Warszawa. Karierę zawodniczą zakończył w 2002 r. w Okęciu Warszawa.

Od stycznia 2004 do maja 2005 roku trenował drużynę Okęcia, a od 10 maja 2005 do 3 września 2007 był szkoleniowcem Pelikana Łowicz. Od października 2007 roku prowadził zespół Milanu Milanówek (V liga). W dniu 30 kwietnia 2008 roku klub za braki wyników podziękował trenerowi za współpracę. Od maja do 27 września 2008 był trenerem KS Ostrovia Ostrów Mazowiecka.

25 sierpnia 2011 objął posadę trenera Startu Otwock, który prowadził przez niespełna pół roku. W przerwie zimowej sezonu 2011/12 został zwolniony z powodu słabych wyników drużyny (zespół znalazł się w strefie spadkowej III ligi).

Od 16 grudnia 2011 roku był trenerem czwartoligowego Klubu Sportowego Łomianki[1], z którym rozstał się w maju następnego roku. Od stycznia do maja 2013 był trenerem Bzury Chodaków. Od 30 sierpnia 2014 ponownie prowadzi Okęcie Warszawa.

 


Zbigniew Robakiewicz

Zbigniew Robakiewicz

1999 -2000 Okęcie Warszawa

(ur. 24 listopada 1966 w Opocznie) – polski piłkarz grający na pozycji bramkarza, reprezentant Polski. Brat Józefa i Ryszarda Robakiewiczów (z Józefem i Ryszardem grał razem w ŁKS-ie Łódź; dodatkowo przez jeden sezon grał również z Ryszardem w Legii Warszawa). Ma trzech synów: Łukasza, Grzegorza i Michała. Ponadto jest również wujkiem Pawła Golańskiego.

Zawodową karierę piłkarską rozpoczynał w wieku 18 lat w Łódzkim Klubie Sportowym. Przez 2,5 roku spędzonych w klubie rozegrał 28 spotkań w najwyższej klasie rozgrywek w Polsce. W przerwie zimowej sezonu 1986/1987 przeszedł do Legii Warszawa, gdzie rozwinęła się jego kariera. Przez 9 lat bronił bramki Legii, cztery razy zdobywając Puchar Polski oraz po dwa razy mistrzostwo Polski oraz Superpuchar Polski, występując łącznie w 153 spotkaniach. Wówczas zadebiutował w pierwszej reprezentacji Polski w meczu z Arabią Saudyjską, wygranym przez Polaków 1:0 (13 kwietnia 1994, Cannes, Francja). Przed sezonem 1995/1996 powrócił do ŁKS-u, grając we wszystkich 34 spotkaniach ligowych, opuszczając jedynie 20 minut ostatniego meczu ligowego. Sezon później przeniósł się do Grecji, do I-ligowego Iraklísu Saloniki. Wtedy zaczęły się jego problemy ze zdrowiem. W rundzie wiosennej sezonu 1997/1998 zagrał jedynie w 7 meczach w barwach warszawskiej Legii, by następnie przez pół roku nie grać w żadnym klubie. W rundzie wiosennej sezonu 1998/1999 grał w II-ligowej Ceramice Opoczno, a jesienią następnego sezonu w III-ligowym Okęciu Warszawa. Wiosną zagrał w 15 meczach w barwach Legii, a w sezonie 2000/2001 we wszystkich 30 spotkaniach. W rundzie jesiennej sezonu 2001/2002 wystąpił w 8 spotkaniach w barwach Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski. Przez następne dwa lata zagrał w 49 meczach w barwach Widzewa Łódź. W przerwie zimowej trafił do III-ligowego Tura Turek. Na początku sezonu 2005/2006 miał problemy ze zdrowiem i przeszedł szczegółowe badania serca. W przerwie zimowej zakończył karierę piłkarską.

Karierę trenerską rozpoczął w sezonie 2005/2006 w GKS Bełchatów jako trener bramkarzy, w sezonie 2016/2017 był trenerem bramkarzy Korony Kielce,a od sezonu 2017/2018 trenuje w[1] Wigrach Suwałki

 


Maciej Śliwowski

Maciej Śliwowski

1979–1985 Okęcie Warszawa

 

Karierę zaczynał w stołecznym Okęciu, jednak w seniorskiej piłce debiutował w Stali Mielec. W Mielcu grał w latach 1985-1990. Był uważany za jednego z najzdolniejszych polskich napastników końca lat 80. W 1990 krótko był piłkarzem VfL Bochum. Sezon 1991/1992 spędził w Zagłębiu Lubin, latem 1992 został graczem Legii, gdzie w 38 ligowych spotkaniach strzelił 29 bramek. W 1993 odszedł do Rapidu Wiedeń, jednak kilka występów w rundzie jesiennej przyniosło mu tytuł mistrza Polski. Piłkarzem Rapidu był do 1996 (mistrzostwo kraju 96). Grał także w innych klubach austriackich (FC Tirol Innsbruck, Admira Wacker, SV Ried, FCN St. Pölten i SV Hundsheim).

W reprezentacji debiutował 5 września 1989 w meczu z Grecją, ostatni raz zagrał w 1993. Łącznie w biało-czerwonych barwach rozegrał 9 spotkań.

 


Marcin Rosłoń

Marcin Rosłoń

2001–2002 Okęcie Warszawa

(ur. 5 lutego 1978 w Warszawie) – dziennikarz sportowy, komentator stacji Canal+ i piłkarz warszawskiej Legii grający na pozycji środkowego obrońcy lub defensywnego pomocnika. Wzrost 188 cm. Większość kariery sportowej spędził w rezerwach Legii lub za mikrofonem Canal+.

Od 2006 roku był zawodnikiem futsalowej drużyny AZS UW Warszawa, występującej w I polskiej lidze futsalu. 18 stycznia 2009 roku zakończył swoją przygodę z zespołem warszawskich "Akademików" rozgrywając 39 min. i 59 sek. w wygranym spotkaniu z Copacabaną Gdańsk (1:0).

 


Sławomir Pach

Sławomir Pach

2002–2003 Okęcie Warszawa

(ur. 10 grudnia 1979 w Katowicach) – polski piłkarz, pomocnik.

Wychowanek chorzowskiego Ruchu. Grał w kilku klubach różnych klas rozgrywkowych. W ekstraklasie występował w sezonie 2004/05 w barwach Zagłębia Lubin. Rozegrał w niej 19 spotkań, nie strzelając bramki. Od sezonu 2015/2016 występuje w T.S. Gwarek Tarnowskie Góry[1].

 


Mieczysław Pisz

Mieczysław Pisz

2000–2001 Okęcie Warszawa

(ur. 3 stycznia 1969 w Dębicy, zm. 19 października 2015) – polski piłkarz występujący na pozycji pomocnika. Grał w Wisłoce Dębica, Igloopolu Dębica, Legii Warszawa, Motorze Lublin, Lubliniance, BKS Bogucin, Siarce Tarnobrzeg, AÉ Ampelókipi, SV Arnstadt/Rudisleben, Okęciu Warszawa i Chełmiance Chełm. Zakończył karierę w 2002, będąc piłkarzem Powiślanki Lipsko. Reprezentant Polski.

W I lidze rozegrał 71 spotkań, w których zdobył trzy gole. Zmarł w następstwie obrażeń odniesionych w wypadku samochodowym[1]. Był bratem innego piłkarza – Leszka Pisza.

 


Maciej Tataj

Maciej Tataj

1999–2004Okęcie Warszawa

(ur. 9 stycznia 1980 w Warszawie) – polski piłkarz,

Maciej Tataj piłkarską karierę rozpoczynał w Agrykoli Warszawa, gdzie występował w zespołach juniorskich. W 1999 roku trafił do Okęcia Warszawa, a w 2004 do Mazowsza Grójec. Przed sezonem 2005/2006 przeszedł do GLKS Nadarzyn, a później do Polonii Warszawa. W 2007 roku przebywał na wypożyczeniu w fińskim Vaasan Palloseura, a następnie w Dolcanie Ząbki, w którego barwach w rundzie wiosennej sezonu 2007/2008 zdobył 19 goli w 14 meczach. Latem 2008 roku definitywnie został zawodnikiem Dolcanu, w którym nadal stanowił o sile ofensywnej zespołu. W styczniu 2010 roku podpisał kontrakt z grającą w Ekstraklasie Koroną Kielce. Rozegrał w niej 31 meczów i strzelił sześć bramek. Latem 2011 został wypożyczony do Dolcanu Ząbki.Przedłużył kontrakt z Dolcanem Ząbki i stał się kapitanem zespołu.

 


Stanley Udenkwor

Stanley Udenkwor

2003-2004 Okęcie Warszawa

(ur. 1 maja 1981 w Akwa-Etiti) – polski piłkarz nigeryjskiego pochodzenia grający na pozycji napastnika. Mierzy 181 cm i waży 83 kg.

Głównie znany z gry dla Jasper United i Polonii Warszawa, po grze w Azerbejdżanie spędził krótki okres w angielskim klubie Gainsborough Trinity FC,

Występował w barwach Polonii w eliminacjach do Ligi Mistrzów.

 


Adam Warszawski

Adam Warszawski

1992–2002 Okęcie Warszawa

Wychowanek

 

(ur. 30 września 1974 r. w Warszawie) – polski piłkarz, futsalista, występujący na pozycji obrońcy, były reprezentant Polski.

Karierę zawodniczą rozpoczynał w Okęciu Warszawa. W sezonie 2002/03 trafił do Lukullusa Świtu NDM, gdzie wziął udział w aferze barażowej, za co został zdyskwalifikowany na dwa lata.

Po odbyciu kary przeniósł się do Chojniczanki. Był także zawodnikiem futsalowym. Występował m.in. w Holiday Chojnice i Red Devils Chojnice. Z Holiday'em zdobył Puchar Polski, występował także w reprezentacji Polski.

 


Piotr Wojdyga

Piotr Wojdyga

1982–1983 Okęcie Warszawa

(ur. 12 września 1962 w Warszawie) – polski piłkarz, trener piłkarski.

Piotr Wojdyga piłkarską karierę rozpoczął w Okęciu Warszawa, następnie został zawodnikiem Bałtyku Gdynia, w którego barwach zadebiutował w I lidze w rundzie wiosennej sezonu 1984/1985. Od 1985 roku był zawodnikiem Stali Mielec, pełniąc w niej funkcję pierwszego bramkarza. W 1991 trafił do łódzkiego Widzewa, w którym występował przez dwa i pół roku[1].

W rundzie wiosennej sezonu 1993/1994 bronił barw trzecioligowego Pelikana Łowicz, natomiast od 1994 roku ponownie występował w najwyższej klasie rozgrywkowej – był kolejno graczem Olimpii Poznań, Lechii/Olimpii Gdańsk i Polonii Warszawa, w której zakończył piłkarską karierę[1]. W I lidze rozegrał łącznie 327 meczów, a ostatnie spotkanie zaliczył 9 czerwca 1998 roku, grając w wygranym 4:0 pojedynku z Dyskobolią Grodzisk Wlkp.[2].

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Wojdyga rozpoczął pracę jako trener. 10 kwietnia 2001 roku został szkoleniowcem Ceramiki Opoczno[3], z którą pracował do czerwca 2002, natomiast w latach 2002–2003 trenował Tłoki Gorzyce. Oba kluby prowadził w 78 meczach II ligi[4]. Następnie był wymieniany w gronie kandydatów do objęcia Arki Gdynia[5], ale ostatecznie został trenerem bramkarzy w Polonii Warszawa. Funkcję tę sprawował do 31 grudnia 2004 roku, kiedy to wygasł jego kontrakt i nie został przedłużony[6].

W styczniu 2005 roku Wojdyga został trenerem bramkarzy w Koronie Kielce[7]. W marcu 2006 został oskarżony przez szkoleniowca Legii Warszawa, Dariusza Wdowczyka, że w trakcie meczu pucharu Polski dopuścił się rasistowskich zachowań względem Dicksona Choto. Wojdyga zaprzeczył tym informacjom, a jego wersję wydarzeń potwierdzili zawodnicy siedzący na ławce rezerwowych; rasistowskiego zachowania nie dostrzegł też delegat PZPN[8].

Następnie Wojdyga był trenerem bramkarzy w Górniku Zabrze, a od czerwca do listopada 2009 roku pracował na tym stanowisku w Odrze Wodzisław Śl., gdzie zastąpił Pawła Primela[9][10]. Od lipca 2015 roku związany ponownie z Polonią Warszawa[11]. Po roku pracy z bramkarzami "Czarnych Koszul" awansował wraz z klubem do II ligi.

 


Ryszard Kulesza

1945–1949 Okęcie Warszawa

(ur. 28 września 1931 w Warszawie, zm. 19 maja 2008 tamże) – polski piłkarz, trener i działacz piłkarski, selekcjoner reprezentacji Polski.

Syn Władysława. Podczas powstania warszawskiego jego ojciec został zastrzelony, a sam ledwo uniknął śmierci – niemiecki żołnierz rzucił go pod nadjeżdżający czołg. Następnie został wywieziony na roboty do Niemiec, skąd uciekł i wrócił pieszo do Polski.

Występował w drużynach Okęcia Warszawa, Polonii Warszawa, Gwardii Warszawa i Polonii Bydgoszcz. Karierę zakończył w 1961 jako zawodnik warszawskiej Polonii.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej pracował jako trener. W latach 1972-1974 był trenerem Lechii Gdańsk. Od 1974 pracował jako szkoleniowiec drużyn narodowych: reprezentacji do lat 21 (1974-1975) oraz reprezentacji do lat 23 (1975-1978). Współpracownik selekcjonerów reprezentacji Polski seniorów: Kazimierza Górskiego (1976) oraz Jacka Gmocha (1976-1977 i 1978). Po rezygnacji Gmocha, w październiku 1978 objął stanowisko selekcjonera reprezentacji Polski. Zwolniony w grudniu 1980 w następstwie tzw. afery na Okęciu. W następnych latach pracował m.in. w Tunezji i Maroku.

Po powrocie do Polski aktywnie uczestniczył w pracach Polskiego Związku Piłki Nożnej: od 1989 członek Prezydium i przewodniczący Rady Trenerów, inicjator założenia Szkoły Trenerów PZPN (tzw. kuleszówka), w latach 1991-1999 wiceprezes związku ds. trenerskich. W 1993 brał udział w decyzji o odebraniu Legii Warszawa mistrzostwa kraju w związku z tzw. niedzielą cudów: Prezydium Zarządu PZPN (w skład którego wchodził Kulesza) z powodu zarzutu „niesportowej postawy podczas rozgrywek” unieważniło wynik meczu pomiędzy Legią Warszawa a Wisłą Kraków (6:0), odbierając tym samym Legii tytuł mistrzowski. Komentując wynik meczu Legia-Wisła Kulesza miał powiedzieć: cała Polska widziała.

Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1995) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999).

Zmarł 19 maja 2008 w szpitalu w Międzylesiu. Cierpiał na chorobę Alzheimera i od ponad roku przebywał w domu opieki w Radości.

Został pochowany 29 maja 2008 na Cmentarzu Czerniakowskim w Warszawie.


 

Thankgod Amaefule

2001–2003 Okecie Warszawa

(ur. 16 grudnia 1984 w Port Harcourt) – nigeryjski piłkarz, grający na pozycji prawoskrzydłowego bądź napastnika[1].

Latem 2007 roku po okresie gry w Polsce i Grecji został zawodnikiem Dolphins FC. Pod koniec 2008 roku został wykluczony z zespołu z powodu niesubordynacji i podżegania do braku jedności. Następnie przeniósł się do lokalnego rywala, Sharks FC. 3 marca 2010 roku zadebiutował w reprezentacji Nigerii w meczu przeciwko reprezentacji DR Konga.


 

Henryk Borucz

1955 Okecie Warszawa

(ur. 10 maja 1921 w Warszawie, zm. 8 czerwca 1984 tamże) – polski piłkarz, bramkarz. Długoletni zawodnik warszawskiej Polonii.

Do Polonii trafił po wojnie, wcześniej trenował w innych klubach warszawskich. Z Polonią triumfował w pierwszych powojennych mistrzostwach Polski (1946) oraz zdobył Puchar Polski (1952). Barw warszawskiego klubu bronił także w II lidze.

W reprezentacji debiutował 10 lipca 1949 w meczu z Węgrami, ostatni raz zagrał w 1951. Łącznie w biało-czerwonych barwach rozegrał 5 spotkań.


 

Tadeusz Chruściński

Tadeusz Chruściński

Jako piłkarz występował w pomocy i ataku, broniąc barw zespołu ze Szprotawy oraz klubów warszawskich: AZS, Lotnika i Okęcia. W Lotniku i Okęciu był również trenerem.

W 1963 rozpoczął pracę w Legii Warszawa, gdzie zatrudniony był m.in. na stanowisku koordynatora i kierownika Młodzieżowej Sekcji Piłki Nożnej CWKS Legia Warszawa. Przez wiele lat szkolił klubowe drużyny młodzieżowe, a w 1969 w Lublinie wywalczył z juniorami mistrzostwo Polski[1][2]. W tym samym roku zespół ten zdobył również tytuł mistrza Wojska Polskiego. Od lipca 1971 do maja 1972 Chruściński piastował funkcję trenera pierwszej drużyny Legii[1][3]. W rozgrywkach ligowych sezonu 1971/1972 legioniści zajęli trzecie miejsce (Chruściński prowadził zespół w 16 spotkaniach), dotarli też do finału Pucharu Polski (zwolniono go przed finałem), a z Pucharu UEFA zostali wyeliminowani w 1/16 finału[4]. Chruściński prowadził też w tym klubie zespół rezerw.


Mariusz Marczak

2003/04  Okęcie Warszawa


Krzysztof Figaszewski

1997-2019  Okęcie Warszawa


Dariusz Rembisz

1992-1994  Okęcie Warszawa

1996-2015 Okęcie Warszawa


Adam Czerkas

2003–2004 Okęcie Warszawa

Adam Czerkas rozpoczynał piłkarską karierę w Podlasiu Sokołów Podlaski, z którym w rundzie wiosennej sezonu 2001/2002 rywalizował w IV lidze. W 2002 trafił do Świtu Nowy Dwór Mazowiecki. W jego barwach zadebiutował 28 sierpnia w przegranym 1:4 meczu pucharu Polski z Lechem/Zrywem Zielona Góra. Wystąpił także m.in w drugim spotkaniu barażowym ze Szczakowianką Jaworzno, zweryfikowanym jako walkower dla jego zespołu w związku z przekupstwem piłkarzy Świtu. W 2003 Czerkas przeszedł do Okęcia Warszawa[1]. W nowym zespole tworzył duet napastników wraz z Maciejem Tatajem i obok niego był najskuteczniejszym zawodnikiem stołecznego klubu[2]. Przed rozpoczęciem sezonu 2004/2005 Czerkas powrócił do Świtu. Wywalczył miejsce w podstawowym składzie i regularnie grał w pierwszej jedenastce. Pierwszego gola zdobył w pojedynku ze Szczakowianką Jaworzno, a w meczu przeciwko RKS-owi Radomsko strzelił hat-tricka, zapewniając swojemu zespołowi zwycięstwo.

W lutym 2005 Czerkas podpisał pięcioletni kontrakt z Koroną Kielce[3]. W nowym zespole miał problemy z wywalczeniem miejsca w podstawowym składzie, gdyż w ataku grali najczęściej Jakub Grzegorzewski i Grzegorz Piechna. W sezonie 2004/2005 wywalczył z kieleckim klubem awans do Orange Ekstraklasy. W następnych rozgrywkach był jednak graczem Odry Wodzisław Śląski, do której trafił na zasadzie rocznego wypożyczenia[4]. W jej barwach strzelił swojego pierwszego gola w I lidze, w meczu z GKS-em Bełchatów. W całych rozgrywkach zdobył jeszcze pięć innych bramek i był najskuteczniejszym zawodnikiem Odry. Latem 2006 powrócił do Korony, następnie nie przeszedł testów w belgijskim KAA Gent[5]. W lipcu przeszedł pomyślnie badania lekarskie w Queens Park Rangers i został wypożyczony do angielskiego klub na rok[6]. Po raz pierwszy wystąpił w sierpniu, a ostatni raz zagrał we wrześniowym pojedynku pucharu Ligi z Port Vale[7]. Okres jego wypożyczenia został skrócony, a w styczniu 2007 zawodnik po raz kolejny został graczem Odry, również na zasadzie wypożyczenia[8].

W sezonie 2007/2008 Czerkas pozostawał bez klubu. Przebywał m.in. na testach w Motherwell, strzelił gola w sparingu z Lechem Poznań, ale nie podpisał kontraktu ze szkockim zespołem[9]. W lipcu 2008 wystąpił w pięciu towarzyskich meczach ŁKS-u, w których zdobył trzy gole, a następnie związał się z nim dwuletnią umową[10]. Będąc graczem łódzkiej drużyny regularnie występował w rozgrywkach Ekstraklasy. Na kolejny sezon ŁKS nie otrzymał licencji. Latem 2009 zawodnik niespodziewanie opuścił zgrupowanie w Wiśle[11]. Piłkarz tłumaczył swoją decyzję tym, że podpisał dwuletni kontrakt z łódzkim klubem, ale tylko na występy w ekstraklasie. Złożył do Wydziału Gier PZPN-u wniosek o rozwiązanie umowy i wygrał sprawę. Następnie szukał zatrudnienia w lidze greckiej, testowany był także w Górniku Zabrze i Zagłębiu Lubin, ale ostatecznie związał się z GKP Gorzów Wlkp.[12]. W jego barwach rozegrał w I lidze 15 meczów i strzelił dwa gole, w tym jednego w debiucie przeciwko ŁKS-owi. 4 maja 2010 za porozumieniem stron rozwiązał umowę[13]. Pod koniec lipca powrócił do Świtu Nowy Dwór Mazowiecki[14]. W jego barwach rozegrał 31 meczów i strzelił sześć goli. Był czołowym strzelcem zespołu, który w II lidze zajął trzecie miejsce. 13 lipca 2011 roku podpisał kontrakt z Pogonią Siedlce[15]. 21 stycznia 2014 roku rozwiązał kontrakt za porozumieniem stron[16]. Od 17 lutego do 25 czerwca 2014 r. był piłkarzem Legionovi Legionowo. Od 12 lipca piłkarz Polonii Warszawa[17]. W 2015 roku ponownie grał w Legionovi Legionowo, a następnie w Rozwoju Katowice. W 2016 roku został zawodnikiem RKS Raków Częstochowa[18].


 

Włodzimierz Filaber

1995–1999 Okęcie Warszawa

ur. 26 kwietnia 1964 w Garwolinie) – polski piłkarz, w latach 1988-2000 występował na pozycji obrońcy w następujących klubach: Pogoń Siedlce, RKS Ursus Warszawa, Polonia Warszawa, Okęcie Warszawa, Wilga Garwolin.


 

Franciszek Głowacki

1934–1939Okęcie Warszawa

1945OM TUR Okęcie

Był zawodnikiem klubów warszawskich: Marymontu (1926-1931), Legii Warszawa (1931-1936), Warszawianki (1936-1939), ŁKS Łódź (1945-1948) i ponownie Legii (1949-1952); występował jako napastnik. Z Legią sięgnął po mistrzostwo Polski w 1933 i 1951 oraz brązowy medal w 1949, z Warszawianką wywalczył wicemistrzostwo w 1937 i 1939, z ŁKS wicemistrzostwo w 1946 i brązowy medal w 1947.

W latach 1934-1936 wystąpił 9 razy w reprezentacji Polski seniorów, był rezerwowym podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen (1936).

W 1952 poprowadził Legię do tytułu mistrzowskiego jako trener, w latach 1952-1955 współpracował także z kadra narodową.

Piłka nożna

W latach 1926-1931 był zawodnikiem Marymontu Warszawa, w latach 1932-1934 grał w Legii Warszawa, w tym w latach 1932 i 1933 w I lidze, w której wystąpił w 26 spotkaniach (na pozycji bramkarza). W latach 1934-1939 bronił barw Okęcia Warszawa.

Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener, m.in. rezerwy Legii Warszawa (1954-1955), II-ligową Stal Rzeszów (1961, na początku tego roku przygotowywał do sezonu także drużynę hokejową Stali[1][2]), w sezonie 1967/1968 oraz jesienią 1968 I-ligowy Śląsk Wrocław.


 

Maciej Janiak

2001–2003 Okęcie Warszawa

Grał w drużynach młodzieżowych Warty Poznań, a w 1990 roku awansował do seniorskiego zespołu[1]. W sezonie 1990/1991 wywalczył z Wartą awans do II ligi, natomiast w sezonie 1992/1993 awansował do I ligi[2]. W 1993 roku przeszedł do Polonii Chodzież, a po pół roku został zawodnikiem Sokoła Pniewy. W barwach Sokoła rozegrał dwanaście meczów w I lidze[3]. W 1994 roku został piłkarzem Eintrachtu Brunszwik, a rok później przeszedł do VfB Oldenburg, z którym w sezonie 1995/1996 wywalczył awans do 2. Bundesligi. W 1998 roku został za sprawą Jerzego Kopy pozyskany do Legii Warszawa[5]. Po nieudanych występach w Legii w 2000 roku został relegowany do rezerw[3]. W styczniu 2001 roku przeszedł do Odry Opole, gdzie rozegrał jedno spotkanie w II lidze[9]. W Odrze grał przez pół roku, po czym przeszedł do Okęcia Warszawa, gdzie zakończył karierę zawodniczą w 2003 roku.


 

Horst Lothar Mahseli, ps. Antoś

1972–1973 Okęcie Warszawa

 

ur. 20 czerwca 1934 w Bytomiu, zm. 3 grudnia 1999 w Singen) – polski piłkarz narodowości niemieckiej, reprezentant Polski.

Absolwent Politechniki Warszawskiej, inżynier elektryk, oficer SZ PRL w stopniu wojskowym majora.

Jako piłkarz występował na pozycji napastnika, potem prawego obrońcy. Mierzył 177 cm i ważył 74 kg. Był wychowankiem Polonii Bytom, w której grał w latach 1948-1954. Następnie w latach 1955-1969 występował w Legii Warszawa. W trakcie 15 sezonów w Legii rozegrał 295 meczów i strzelił 2 gole, trzykrotnie zdobył mistrzostwo Polski (1955, 1956, 1969), dwukrotnie Puchar Polski (1955, 1956). W latach 1972-1973 był grającym instruktorem Okęcia Warszawa, a w 1974 r. trenował Star Starachowice. W reprezentacji Polski rozegrał 9 meczów.

W 1949 pod przymusem urzędowo zmieniono mu nazwisko na Antoni Jan Maseli. W 1958 przywrócono mu rodowe imiona i nazwisko. W 1968 ponownie dokonano zmiany imion na Antoni Jan Maseli. Z chwilą wyjazdu do RFN, w drugiej połowie lat 70 XX w., powrócił do pisowni z chrztu Horst Lothar Mahseli.


 

Sebastian Malicki

2004–2005 Okęcie Warszawa

(ur. 21 stycznia 1982 w Monachium) – polski piłkarz, bramkarz; juniorski wicemistrz Europy U-16 z 1999 roku.


 

Jean Black Ngody

2001–2003 Okęcie Warszawa

(ur. 21 stycznia 1978 w Mudece) - były kameruński piłkarz występujący na pozycji pomocnika.

W swojej karierze reprezentował między innymi: PWD Bamenda, Unisportu Bafang, Victorii United Limbé, Odry/Varty Opole, AO Kavala, Górnika Zabrze, Stomilu Olsztyn, Okęcia Warszawa, Zorzy Dobrzany, Narwi Ostrołęka, Perlis FA, Stali Mielec, Kettering Town FC, Cwmbrân Town AFC, Maidenhead United, Halesowen Town i Aboomoslem FC.


 

Marian Nowara

1965–1968 Okęcie Warszawa

(ur. 6 grudnia 1935 w Bytomiu) – polski piłkarz, który występował na pozycji napastnika, 2-krotny reprezentant Polski.

Kariera klubowa

Jest wychowankiem Polonii Bytom. W 1956 roku przeszedł do Legii Warszawa w której, przez 6 lat gry rozegrał 57 meczów i strzelił 17 bramek. Następnym klubem Nowary była KS Lublinianka, karierę zakończył zaś w stołecznym Okęciu.

Nowara rozegrał w reprezentacji Polski 2 spotkania. Zadebiutował 1 czerwca 1958 w meczu przeciwko Szkocji, rozegranym w Warszawie.


 

Piotr Orliński

2002 -2002 Okęcie Warszawa

(ur. 22 września 1976 w Warszawie) - polski piłkarz grający na pozycji pomocnika.

Pierwszym klubem w karierze Piotra Orlińskiego był Sarmata Warszawa. Ostatni raz w składzie stołecznego klubu pojawił się jesienią 1995 roku. Wiosną roku następnego reprezentował już barwy Świtu Nowy Dwór Mazowiecki. Dwa lata później piłkarza dostrzegli działacze I-ligowego wówczas Stomilu Olsztyn.

Wiosną 1998 roku Orliński rozegrał swój pierwszy mecz w olsztyńskim zespole. W trakcie czterech lat, gdy był zawodnikiem Stomilu, rozegrał 68 spotkań w ekstraklasie, w których zdołał zdobyć trzy bramki. Na krótko przed spadkiem Stomilu do II ligi, Orliński przeniósł się do Okęcia Warszawa, gdzie jednak nie zabawił długo. Jesienią 2002 roku podjął decyzję wyjazdu na Litwę i tam rozpoczął występy z Żalgirisie Wilno. Przygoda piłkarza z litewską ekipą trwała jednak równie krótko jak pobyt w stołecznym Okęciu.

Podobny okres zawodnik spędził w indonezyjskim klubie Persib Bandung. Jesienią 2003 roku ponownie założył koszulkę Świtu Nowy Dwór Mazowiecki, który wówczas miał miejsce w szeregach I-ligowców. Pół roku później trykot Świtu zamienił na koszulkę ŁKS Łódź, a jesienią 2004 roku stał się piłkarzem Ruchu Wysokie Mazowieckie, w którym występował przez kolejne dwa sezony.


 

Grzegorz Szeliga

1999–2001 Okęcie Warszawa

(ur. 22 lutego 1968 w Warszawie) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika, trener.

Grzegorz Szeliga karierę piłkarską rozpoczął w Polonezie Warszawa. Następnie w 1986 roku trafił do Hutnika Warszawa, skąd w 1987 roku trafił do Legii Warszawa, gdzie zadebiutował w ekstraklasie, jednak nie zdołał się przebić do podstawowego składu stołecznej drużyny, gdyż w ciągu 1,5 roku rozegrał zaledwie 15 meczów i strzelił 3 gole w lidze. Jednak zdobył z drużyną Puchar Polski w edycji 1988/1989.

W 1989 roku trafił do Gwardii Warszawa, gdzie występował do 1992 roku, skąd wrócił do ekstraklasy podpisując kontrakt z Jagiellonią Białystok. Jednak po półrocznym pobycie w Białymstoku trafił do Wisły Kraków, gdzie w latach 1993-1995 rozegrał 48 meczów w lidze i strzelił 13 goli. W 1995 roku został zawodnikiem Zagłębia Lubin, gdzie występował do 1996 roku, występując w 35 meczach i strzelając 7 goli oraz w 1997 roku w Ruchu Chorzów. Łącznie w ekstraklasie rozegrał 123 mecze i strzelił 24 gole.

Następnymi klubami w karierze Szeligi były kluby z niższych lig: Wawel Kraków (1997-1999), Okęcie Warszawa (1999-2001), KS Łomianki (2002) i Dolcan Ząbki, gdzie w 2004 roku zakończył karierę piłkarską, jednak w 2009 roku wznowił karierę w rezerwach Dolcanu Ząbki, gdzie ostatecznie zakończył karierę w 2010 roku.


 

Jerzy Szularz

1945 -45 Okęcie Warszawa

ur. 17 czerwca 1924 w Warszawie, zm. 7 maja 2005 tamże[1][2]) – polski piłkarz, grający na pozycji napastnika, bądź lewego pomocnika.

Jerzy Szularz piłkarską karierę rozpoczynał w wieku 15 lat w Orkanie Warszawa. Pierwszy sezon, w którym miał wziąć udział w barwach tego klubu, ruszył w sierpniu 1939. Z powodu wybuchu II wojny światowej nie dokończono go. W trakcie działań wojennych angażował się w działalność konspiracyjną w Armii Krajowej[3], walczył w powstaniu warszawskim,w szeregach Batalionu „Czata 49". Został ranny 6 września 1944, Warszawę opuścił z ludnością cywilną, był osadzony w Dulagu 121 Pruszków[4][5].

Po zakończeniu działań wojennych brał udział w pierwszym meczu w wyzwolonej Warszawie: Polonia – Okęcie, w barwach Okęcia. Potem zaliczył jeszcze epizod w Warszawiance, a następnie został zawodnikiem Polonii. Wraz z nią w sezonie 1946 zdobył mistrzostwo Polski[6][7], które było wielką sensacją – pierwsze powojenne Mistrzostwo Polski w piłce nożnej zdobyła drużyna ze zrujnowanego miasta, zespół bez stadionu, trenera i pieniędzy[8]. W meczach eliminacyjnym strzelił trzy bramki, w turnieju finałowym - siedem bramek[1][4]. W latach 1948-1952 występował w barwach Polonii w rozgrywkach I ligi, w 78 meczach zdobył 21 bramek[1].

W sezonie 1952 Szularz wraz z Polonią sięgnął po Puchar Polski[9]. W finale tych rozgrywek, jego zespół pokonał 1:0 lokalnego rywala – Legię Warszawa – a on zaliczył asystę przy golu Zdzisława Wesołowskiego[2].

Również w 1952 spadł z Polonią do II ligi, w rozgrywkach II ligi strzelił w sezonach 1953 i 1954 co najmniej 17 bramek w 35 meczach[4]. W warszawskiej drużynie zakończył piłkarską karierę w 1955, w rozgrywkach III ligi[4].

Po zakończeniu kariery piłkarskiej zajął się pracą trenerską. Najpierw szkolił młodzież w Polonii Warszawa. W czerwcu 1958 został trenerem zespołu seniorów i wprowadził go do II ligi, w sezonie 1959 zajął z drużyną 7. miejsce w grupie północnej II ligi, a od stycznia 1960 zastąpił go Edward Brzozowski[4]


 

Rafał Szwed

2002 -02 Okęcie Warszawa

(ur. 18 lipca 1973 w Sokołowie Podlaskim) - polski piłkarz grający na pozycji obrońcy, jednokrotny reprezentant Polski (mecz z Nową Zelandią 19 czerwca 1999 r.). Wychowanek Podlasia Sokołów Podlaski. W pierwszej lidze rozegrał 135 spotkań i strzelił 12 bramek. Latem 2010 roku zakończył karierę, by po roku ją wznowić. Od czerwca 2011 do czerwca 2012 był grającym trenerem Mrągowii Mrągowo. Na początku 2013 roku został grającym trenerem A-klasowej Fortuny Gągławki.

Grając w barwach Polonii Warszawa, w meczu z Górnikiem Łęczna zdobył bramkę nominowaną do piłkarskich Oscarów w 2004 roku

 


 

Witold Wypijewski

1937–1939Okęcie Warszawa

1945 -45 Okęcie Warszawa

 

(ur. 25 listopada 1907 w Taszkencie, Uzbekistan , zm. 25 listopada 1981 w Warszawie), polski piłkarz, reprezentant kraju.

W reprezentacji narodowej rozegrał 5 meczów i strzelił 2 bramki, debiutował 27 października 1928 w przegranym meczu rozegranym w Pradze z reprezentacją Czechosłowacji (3:2).


 

 

Jacek Wysocki

2000 Okęcie Warszawa

Wysocki zaczynał swoją karierę w Polonii Warszawa, jednakże nigdy nie zagrał w pierwszy zespole i przez dwa lata, które spędził w Polonii występował tylko w drużynie rezerw. Na początku 2000 roku przeszedł do Okęcia Warszawa. Po pół roku został zawodnikiem GKP Targówek. Przed sezonem 2000/01 podpisał kontrakt z występującym wówczas w Ekstraklasie GKS-em Katowice. Barwy tego klubu reprezentował przez dwa sezony, po czym odszedł do Aluminium Konin. Przed końcem kariery występował jeszcze w GKP Targówek, Mazurze Karczew oraz w Radomiaku Radom.

W polskiej I lidze rozegrał 29 spotkań.


 

Piotr Biechoński

2002-05

2007-2019

Okecie Warszawa


 

 

Leszek Zygmunt

 

 

 

sponsorzy

Szkolenie sportowe dzieci i młodzieży prowadzone przez RKS Okęcie Warszawa współfinansuje m.st. Warszawa

Warszawa

partnerzy

NiW